Daan Doesborgh (1988) publiceerde veertien jaar na zijn debuut De venus suikerspin (2010) zijn tweede bundel Moet het zo. Het is een bij vlagen aangrijpende bundel die je meteen bij de kladden grijpt. Meerdere overleden vrienden en collega’s krijgen een eerbetoon: van een vriend die in de MH17 zat tot dichters als Menno Wigman en Martijn Teerlinck. Je zou denken dat de bundel over een periode van tien jaar is ontstaan, maar daarvoor is het werk hecht en een zelfverzekerd geheel. In de jaren tussen de bundels bouwde Doesborgh een naam (of beter een stem) op als schrijver, vertaler en podcastmaker. Het is die stem die we heel graag op het festival willen horen.
Uiteraard dat dingen voorbijgaan, plekken
verdwijnen, ook als ze blijven bestaan.
Weet je altijd pas als ze weg zijn, wij waren
Fotograaf: Gert Jan Pos
